!!! श्री गणेशाय नम: !!!

'।। ।ॐऽऽऽ।  ।जय गुरुदेव। ।ॐ नम: शिवाय। । ।जय गुरुदेव। ।मुख्य ब्रह्मा मुख्य विष्णु लिंगाकार महेश्वर, पात्र पात्र देवानन्द देव रुद्र देवाय नमाेस्तुते। ।जय गुरुदेव। ।ॐ नमः शिवाय। ।जय गुरुदेव। ।ॐऽऽऽ। ।।'

मूक्तकण्ठले गाउँदै जंगलकाे बाटाे ओरालाे लाग्याे दीपक । दिमागमा कुरा खेलिरहेकाे थियाे, 'म काे हाे ?', 'मैले के गरिरहेकाे छु !?' अनि यी दुई प्रश्नसँग 'किन मनमा आश्चार्य अभिर्भाव भइरहेकाे छ ?' दीपककाे मनमा एकक्षणमा उठेकाे प्रश्न, सेकेण्ड भन्दा १०० गुणाले कम समयमा । अर्काेक्षण ती प्रश्न प्रत्येकले १०० जन्माए । टाउकाे झट्कार्दै, झन् जाेडले गुरुमन्त्र गाउँदै ओरालाे लाग्याे । दीपकले  पहाडमा ठाेक्किएर आएकाे 'ईकाे' आवाजमा मजा लिइरहेकाे थियाे ।

एकाबिहानैकाे समय, वरिपरी रुख बिरुवा, रातरानी फूलकाे बिरुवाकाे जंगल, डाँडाबाट ओरालाेमा कुदिरहँदा  समथर तिर दूर दूरसम्म जंगलमात्रै देखिरहेकाे थियाे, दीपकले । जाेड जाेडले गुरुमन्त्र पनि गाइरहेकाे छ तर त्याे माथि मनकाे चञ्चलतालाई थाम्न सकिरहेकाे छैन् । '।ॐ नम: शिवाय।' मन्त्र बाेलिसक्दा पानीकाे मुहानकाे डिलमा उभियाे ।

'।श्री गणेशाय नम:। ।ॐ गंगा च यमुना चैव गाेदावरी सरस्वती, नर्मदे कावेरी सीन्धु जलस्मिन सन्निद्धिम् कुरु।', पानीलाई १० पटक प्रणाम गर्छ, ९ वटा देवी अनि एउटी आफ्नाे आमालाई सम्झेर । 

आफुले जानेकाे मन्त्र जप गर्दै दीपकले आफ्नाे दत्यून-स्नान सकेर २०  लिटरकाे जर्किनमा पानी भरेर उकालाे लाग्याे । पानीकाे मूहान देखि आश्रम पुग्ने बाटाेकाे अन्तिममा एउटा टाेपी खस्ने उकालाे छ । बाटाे पनि प्रत्येक वर्षाले बिगार्छ, उकालाेमा अप्ठ्याराे छ । त्याे पहाडकाे उकालाे चढिरहँदा दीपककाे सास फुलिरहेकाे थियाे, मनकाे गतिमा भने 'कन्ट्राेल' थियाे । उसकाे सारा ध्यान सासमा केन्द्रित थियाे र जहाँ ध्यान हुन्छ त्यहाँ मन हुन्छ । जहाँ मन हुन्छ त्यहाँ तन हुन्छ । न्यायपालिका, कार्यपालिका र व्यवस्थापिका जस्तै सम्बन्ध छ- तन, मन अनि ध्यानकाे ।

'।ॐ नम: नारायण।' पानीले भरिएकाे २० लिटरकाे जर्किन सहित दीपक आश्रमकाे आँगनमा पुग्याे । पसिनाले लछप्प भिजेकाे, ठडाे उकालाे चढ्दा उसकाे सास पनि फुलिरहेकाे थियाे । सम्बन्धित ठाउँमा पानी बिसाएर भान्साकाे ढाेकामा थचक्क बस्याे । दीपककाे 'गुरु जी' कुनै बिषयमा व्याख्यान दिंदै थिए । '।ॐ नम: नारायण।' केही समयमा सास 'कन्ट्राेल' भएपछि आश्रम भित्र छिरेर गुरुलाई प्रणााम गर्याे दिपकले । पहाडी वावाले एकछिन राेकिएर उसलाई आशिर्वाद दिई, आफ्नाे 'सत्संग' जारी राखे ।

'तिम्राे लागि म दर्पण हुँ । तिम आफु जस्ताे छाै मलाई त्यस्तै देख्छाै ।', जाेडकाे हाँसाेकाे ठहाका लगाउँदै वावा जीले भने, 'देख्छाे तर म त्यस्ताे हुँदिन ।' वावा जीकाे अगाडि भएका भक्तजनहरु मूर्तिजस्ताे भएर एकटकले वावाजीकाे मुहारमा नियालिरहेका थिए । वावा जी छन् पनि त्यस्तै सुन्दर, धपक्क बलेकाे अनुहार पाेष्टरमा भएका काल्पनिक शिवजी साँच्चीकै भएकाे जस्तै । सँधै हेरिरहुँ जस्ताे लाग्ने । ९० वर्षकाे वृद्ध भएपनि आवाजमा उत्तिकै मिठास छ, सुनिरहुँ जस्ताे लाग्ने । उनकाे वरिपरीकाे सुगन्ध पाउँदा बसिरहुँ जस्ताे लाग्ने । झन् उनकाे ठहाकेदार हाँसाेले त शरिरमा साकारात्म विद्युत् नै पैदा गरिदिन्छ । सम्माेहन छ, वावा जीसँग ।

'म दयालु छु, तिमिहरु आफुलाई मजस्तै मानेर धाेखा नखानु भनेर मैले आफ्नाे विषयमा लेख्दिएरै राखेकाे छु ।', वावा जी भन्छन्, 'म काे हुँ ?, मैले के गरिरहेकाे छु ? र मराे जीवनशैली कसरी चलिरहेकाे छ ?, ल हेर ।'

क्रमश:

सन्तानेश्वर महादेवकाे दिव्यदर्शी आश्रम र 'पहाडी वावा'